“Mijn zoon, de liefde die ik hem niet kon vertellen”: Marco Termenana vertelt over Giuseppe, die stierf als een hikikomori

Er zijn pijnen die geen geluid maken, maar toch elke dag schreeuwen. Zij zijn degenen die leven in lege kamers, in gebaren die niet meer gemaakt worden, in woorden die niet op tijd gezegd werden. Marco Termenana kent ze goed. Hij is de vader van Jozef , de zoon naar wie de wereld niet kon luisteren, die zich gevangen voelde in een lichaam dat niet van hem was, in een maatschappij die doof was voor zijn geroep. Op een nacht in maart 2014 opende Giuseppe – of misschien Noemi – het raam van zijn kamer en liet alles los. Leven, dromen, wachtend totdat hij eindelijk gezien zou worden voor wie hij was.

Zijn verhaal arriveert nu ook in Cusano Milanino, op woensdag 21 mei in de raadzaal van “Walter Tobagi”. Maar het zal niet alleen een boekpresentatie zijn, het zal een collectief moment van bewustwording zijn, een pauze in de drukte van het leven om te luisteren — echt — naar wat het betekent om niet geaccepteerd te worden om wie je bent. De bijeenkomst wordt georganiseerd door het gemeentebestuur, dat ervoor heeft gekozen de Internationale Dag tegen Homofobie, Bifobie en Transfobie te herdenken door Marco Termenana en zijn getuigenis te ontvangen.

"Het boek werd onder mijn aandacht gebracht door een burger, en na het te hebben gelezen, begreep ik dat het niet zomaar een verhaal was: het was een open wond. En het was onze plicht om het te verwelkomen", legt raadslid Francesca Agosti uit. Er zijn te veel Giuseppes om ons heen. Te veel kinderen die zich in stilte afsluiten uit angst, uit schaamte, omdat de wereld nog steeds worstelt met het accepteren van wat anders is. Maar anders dan wat? Van het idee van normaliteit van degenen die niet willen zien? Ook raadslid Lidia Arduino wilde dit evenement graag: "Cultuur is niet alleen theater en literatuur. Het is ook empathie, het brengt emoties, woorden, ongemakkelijke waarheden in omloop. Dit evenement is een politieke daad in de hoogste zin van het woord: een uitnodiging om de muren van vooroordelen te doorbreken." Op het podium staat, samen met Termenana, journalist Fabio Benati, die hem al jarenlang bijstaat tijdens presentaties. Maar de stem die het luidst zal klinken, zal die van Jozef zijn. In het boek "Mijn zoon. De liefde die ik hem niet kon vertellen" vertelt de auteur over de tragedie die hij meemaakte, de mislukte metamorfose, de rauwe en levende pijn van iemand die zich elke dag afvraagt ​​wat hij had kunnen doen, zeggen, begrijpen. "Ze zeggen vaak dat ik dapper ben," zei Termenana, "maar ik schreef alleen om te overleven. Om mijn zoon te zoeken in de duisternis van mijn pijn. Schrijven is mijn manier geworden om in leven te blijven. Als mijn verhaal nuttig kan zijn voor iemand, dan heeft deze absurde dood tenminste betekenis gehad." In het boek, maar vooral in de omgang met een vader die voortdurend contact zoekt met zijn verloren zoon, wordt het portret geschetst van een samenleving die nog niet klaar is om de complexiteit van identiteit te omarmen. Een maatschappij die te vaak negeert, uitstelt en ontkent. En zo werd Giuseppe een hikikomori, een van die jongens die onzichtbaarheid als enige verdedigingsmiddel kiezen. Maar de stem van Marco doorbreekt de stilte met een ontwapenende kracht, en vertelt over een liefde waar vroeger geen woorden voor te vinden waren, maar die vandaag de dag urgent is. Sterker nog, strijd.

Artikeltags